Πολλές φορές ο οδοντίατρος προβληματίζεται αν θα πρέπει να βγάλει κάποιο δόντι ή αν θα πρέπει να προσπαθήσει πάση θυσία να το κρατήσει στο στόμα.
Άλλες φορές πάλι οι ασθενείς επιμένουν να βγάλουν τα δόντια τους γιατί μπορεί να υποφέρουν από αυτά ή γιατί μπορεί να είναι αντιαισθητικά.
Η πρόληψη βέβαια είναι πάντα η καλύτερη.
Το να μην φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο να έρθουμε στο δίλημμα, το βγάζω δε το βγάζω.
Αυτό γίνεται όταν δεν αφήνουμε τα δόντια μας να έχουν τερηδόνα, τα ούλα μας να έχουν ουλίτιδα, χρησιμοποιούμε αθλητικό νάρθηκα όταν κάνουμε σπορ επαφής και νάρθηκα νυχτερινού βρυγμού για το τρήξιμο και σφίξιμο των δοντιών.
Το ερώτημα που τίθεται είναι:
Βγάζουμε κάποιο δόντι και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, το αντικαθιστούμε με μία γέφυρα με ένα εμφύτευμα, δεν το αντικαθιστούμε καθόλου και αφήνουμε το κενό να υπάρχει ή οπωσδήποτε πρέπει να το κρατήσουμε στο στόμα.
Αφαιρώντας κάποιο δόντι από το στόμα μας στην ουσία αφαιρούμε ένα μέλος απ’ το σώμα μας, είναι δηλαδή σαν να κόβουμε και αφαιρούμε ένα κομμάτι από το χέρι μας, από το πόδι μας, άρα λοιπόν θεωρείτε ότι είναι μια μικρή αναπηρία.
Γύρω – γύρω από τις ρίζες των δοντιών μας υπάρχουν ειδικοί υποδοχείς της πίεσης του πόνου τις αισθήσεις του κρύου ζεστού άρα λοιπόν όταν εμείς τρώμε κάτι πολύ σκληρό κατά λάθος το δόντι (οι υποδοχείς), μεταφέρει στον εγκέφαλο την αίσθηση του πόνου ο εγκέφαλος μεταφέρει μήνυμα αυτόματα στους μυς των γνάθων και του προσώπου να ανοίξει το στόμα και να μη συνεχίσει να πιέζει με αποτέλεσμα να γίνει καταστροφή στο δόντι ή στην γνάθο.
Το ίδιο συμβαίνει και με το κρύο και το ζεστό.
Άρα ο οργανισμός μας έχει άμυνες, η άμυνά του είναι στο φυσικό δόντι.
Έτσι λοιπόν δεν μπορεί να το αναπληρώσει κανένα τεχνητό μέλος (γέφυρα, εμφύτευμα, οδοντοστοιχία) είναι σαν να μας λείπει το πόδι το χέρι μας κι εμείς να έχουμε βάλει ένα ξένο μέλος, ένα προσθετικό μέλος στο χέρι, ποτέ δεν μπορεί να είναι το ίδιο με το φυσικό μέλος του οργανισμού μας.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι πρέπει να κρατήσουμε τον οργανισμό μας ακέραιο και να μην τον ακρωτηριάζουμε.
Πάση θυσία κρατάμε το φυσικό μας δόντι, έστω την ρίζα του και πάνω σ’ αυτή βάζουμε άξονες, χτίζουμε το δόντι, βάζουμε στεφάνη για να μπορέσει να έχει την αίσθηση και την λειτουργία που πρέπει ο οργανισμός μας.
Τα όπλα που έχουμε για να διατηρήσουμε ένα δόντι στο στόμα είναι, μια πολύ καλή ενδοδοντική θεραπεία, μια πολύ καλή περιοδοντική θεραπεία κι από κει και πέρα ειδικούς άξονες, ανασυστάσεις και με την κατάλληλη προσθετική εργασία μπορεί να παραμείνει για αρκετά χρόνια στο στόμα, και βέβαια με την προσοχή και την καλή στοματική υγιεινή του ασθενούς και τον τακτικό επανέλεγχο στον οδοντίατρο.
Το πόσα χρόνια θα παραμείνει στο στόμα αυτή η ρίζα που σώσαμε ή το κατεστραμμένο δόντι, δεν παίζει ρόλο, αρκεί να σωθεί.
Είναι σα να λέμε σε κάποιον να σου κόψουμε το πόδι τώρα ή να στο κόψουμε μετά από τρία χρόνια;
Ποιά θα είναι η απάντηση; Και πιο είναι το πιο σωστό; Aσφαλώς και να το κρατήσει όσο γίνεται περισσότερα χρόνια, μην ξεχνάμε ότι η επιστήμη εξελίσσεται και μετά από δύο τρία ακόμη και πέντε χρόνια μπορεί να υπάρχουν πιο εξελιγμένες μέθοδοι.
